กลิ่นบ่าย

“หอมไอแดด” คงเป็นคำนี้ ช่วงสายชาวบ้านเริ่มซัก ตาก ผ้า “ตะวันไม่คอยคน” ยิ่งเข้าหน้าฝน หากฟ้าแจ้งช่วงสาย ก็จะรีบออกมาตากผ้ากันตลอดแนวคลอง ช่วงเพลแดดจะนาย จนเลยบ่ายไป สักบ่าย ๒ โมง กลิ่นผ้าหอมสอาดลอยตามลม กลิ่นครามลงผ้าขาว หอมฟุ้งๆ อย่างโบราณ พลางคิด ‘ยังมีคนใช้อยู่หรือนี้ ครามลงผ้า?’ ปลายลมร้อน มะม่วงอกร่องเริ่มเหลือ ชาวบ้านเริ่มกวนกันหลายเรือน ส่วนตัวไม่ชอบสักเท่าไร เวลาฝามะม่วงสุก แมลงวันจะมาก สมัยก่อนมักให้เด็กๆ ช่วยเอาแซ่ปัด กาบมะพร้าวไหม้ไฟส่งกลิ่นลอยตามสายควัน ลมพัดเรื่อย กลิ่นจึงไม่เหม็นกวนบ้านเรือนข้างเคียง กลิ่นมะม่วงสุกยีผสมกัน กวนกับน้ำตาลหอมอวล “กลิ่นหวาน” กวนมะม่วงต้องแข่งกับเวลา เพราะต้องตากแดดจัดให้แห้ง กระด้งที่ใช้ต้องล้างตากสอากไว้ล่วงหน้าก่อนแล้ว มะม่วงกวนเมื่อผิงแดดจะแห้ง “กลิ่นหวาน” จะอ่อนลง หากวันเดียวไม่แห้ง ต้องคลุมผ้าบาง รุ่งขึ้น ยกตากใหม่ ให้แน่ใจว่าแห้งไม่ติดมือ มะม่วงกวนแห้งอุ่นแดดอร่อยกว่าตอนมี่เย็นแล้วเสียอีก ช่วงบ่ายจัด เรือมักไม่แล่นไปมา เพราะ “หลบแดด” กันเสียมาก น้ำในคลองจึงนิ่ง

วันไหนน้ำขึ้นช่วงบ่าย เด็กๆ ในละแวกบ้าน ก็จะกระโดดน้ำเล่นกัน ช่วงนี้ฝักลำพูเริ่มหล่น “เอาไปให้แม่ จิ้มน้ำพริกได้ครับ” ออ... ไม่เคยรู้เลยว่ากินได้ รู้แต่ว่าท่านเจ้าอาวาสวัดตลิ่งชันให้ปลูกลำพู เพราะให้ปลาเข็มได้มีที่อาศัย ลูกครอกปลาช่อนก็มาอาศัยอยู่ด้วย กลางคืนช่วงน้ำขึ้นอาจได้เห็นหิ่งห้อยบ้างประปราย #เรือนบางระมาด

อ่านเพิ่มเติมที่ www.ruenbangramat.com