“ข้าวบ้าน” คำนี้ ทำให้อุ่นใจอยู่เสมอมา เพราะ มั่นใจว่ายังมี “ข้าว” กิน และยังมี “บ้าน” ให้กลับ “ข้าวบ้าน” มักเป็น กับข้าว ง่ายๆ หรืออาจเป็นอย่างจานเดียว ไม่ซับซ้อน รสชาติออกจะเดิมๆ และมักจะซ้ำๆ แต่หากไม่ได้กินนาน ก็จะคิดถึง แต่เด็กแต่น้อย แทบจะไม่เคยกินข้าวนอกบ้านเลย เพราะ ต้องประหยัด พี่น้องมาก พ่อแม่ทำงานบริษัทห้างร้าน ไม่ได้มีกิจการใด เช้าบางวัน อาจมีเพียง ข้าวต้ม เต้าหู้ขาวนึ่งร้อน ราดเต้าเจี้ยวปรุง ของโปรดปรานพ่อ กินได้ไม่รู้เบื่อ เราก็แค่แตะๆ พอเป็นกำลังใจคนทำ กินแต่ย่ำรุ่ง แล้วรีบไปโรงเรียน มื้อเย็น จะได้กิน “ข้าวบ้าน” อีกคราว น้ำแกง ผักใบเขียวผัด ปลาทอด หรือนึ่ง ด้วยความที่พี่น้องมาก กับข้าวจึงจำกัด ห้าม กินเปล่า เมื่อเข้ามหาวิทยาลัย “ข้าวบ้าน” คงกินแต่มื้อเช้า เพราะมักจะกลับบ้านค่ำ จะอย่างไร ในครัวยังมี “ข้าวบ้าน” ครอบฝาชีไว้ อาจมีเสียงตามมา “แม่ผัดหมี่ กินสิ” เราก็กินพอรักษาน้ำใจ เพราะเห็นว่าค่ำแล้ว ไม่อยากกินมาก หรือแก้ต่างว่า จะห่อไปกินวันพรุ่ง
กับข้าวที่แม่ทำมาจนทุกวันนี้ คือ กระดูกหมูหมักกระเทียมพริกไท เคล้ารากผักชี ปรุงรสอ่อนด้วยซิอิ๊วขาว นึ่งอบไฟกลางจนสุกและผัดถั่วงอกเต้าหู้ กับข้าวแสนง่าย แต่สอาด ปลอดภัย ยิ่งในยุค สุกเอาเผากิน อย่างทุกวันนี้ อะไรๆ นอกบ้าน ดูจะเป็นพิษไปเสียสิ้น
พ่อ เป็นคนจีนโบราณที่ติด “ข้าวบ้าน” พ่อไม่เคยกินข้าวพร้อมลูกเลย จะรอเก็บกินสุดท้ายเสมอ “ข้าวบ้าน” จึงไม่เคยเหลือทิ้งขว้าง ๑๐ ปีล่วงมาที่พ่อลาลับดับขันธ์ “ดีเหมือนกัน ไม่ต้องเหนื่อยทำกับข้าว” แม่พูดแบบนี้เสมอ เพื่อปลอบใจตัวเอง ไม่นานนัก แม่ก็ลุกขึ้นมาทำกับข้าวเหมือนเคย ฉันเองเคยนึกเบื่อ “ข้าวบ้าน” ลองเดินหาซื้อของกินตามย่านตลาด แต่ก็แคลงใจเรื่องความสอาดและการปรุงรสที่ “เกินอร่อย” สุดท้ายกลับมากิน “ข้าวบ้าน”
วันนี้ อยู่ที่อพาร์เตอมองต์ส่วนตัวบ้าง ก็มักจะทำกับข้าวเอง ให้มี “ข้าวบ้าน” ไว้กิน ผักสด เครื่องสวนครัว ไข่ เนื้อไก่ หมูสับ ติดบ้านไว้บ้าง จะไดกิน “ข้าวบ้าน” สอาด ถูกใจ ถูกใจ
Comentarios