ของกินเล่น

ก่อนโรคจะระบาดหนักรอบนี้ ได้ไปเดินจับจ่ายของใช้ของกินกับพี่ติ่ง พี่ปุ๊ย อดีตนางข้าหลวงในแผ่นดินก่อน ตรงปากทางเข้าวัดสามปลื้มมีคุณยายขายกล้วยหักมุกย่างไฟ แกขายมานานหลาย ๑๐ ปี หากย่าง “ไม่ถึงไฟ” นางจะไม่ขาย และมักจะถาม “รอไหม ไม่นาน” แน่นอน “รอ” เพราะอยากให้กำลังใจนาง เห็นกล้วยย่างไฟ ก็คิดถึงสมัยเด็ก คนที่เกิดในรุ่น 2520 ย้อนขึ้นไป จะประสบสิ่งร่วมสมัย ของกินอิ่ม และ ของกินเล่น มีไม่มาก เรียกว่า มีเงินก็ไม่มีของให้ซื้อ ของกินเล่น ก็มักจะมี รังไร น้ำดอกไม้ ขนมถ้วยใบเตย มันเผาราดกะทิ กล้วยปิ้งทับ จะรวย จะจน ก็มีให้กินแค่นี้ เมื่อตอนใต้ฝ่าพระบาทรัชกาลที่ ๙ สิ้น คนในรุ่นฉันหรือแก่กว่านั้น ย่อมรู้สึกว่า “ใจหาย” ยังถามตัวเองอยู่ “ทำไม” ทั้งที่เราก็เตรียมใจกันมาสักพักใหญ่ เมื่อนั่งลงนิ่งๆ นึกย้อนความไป จึงได้รู้ว่า ทั้งเราและใต้ฝ่าพระบาทลำบากมาด้วยกัน สมัยเมื่อเด็ก ไฟฟ้าจ่ายมาในช่วงเวลาจำกัด สักก่อนเที่ยง ระยะ ๑ ชั่วโมง บ่าย ๓ โมง อีก ๑ ชั่วโมง และ รออีกรอบ ๖ โมงเย็นถึง ๓ ทุ่ม เรามีไฟฟ้าใช้แค่นั้นจริงๆ หมายเลขโทรศัพท์ ก็แสนจะขาดแคลน กว่าจะได้แต่ละบ้าน รอกันข้ามปี นำ้ประปาก็ไหลอ่อน กลางคืน รองน้ำกันทุกบ้าน แต่ละเรือนมีโอ่งน้ำสีแดง เรียงรายกัน ทั้งหมดทั้งเราและใต้ฝ่าพระบาทผ่านมาด้วยกัน วันหนึ่งเมื่อท่านจากไป ย่อมใจหายเป็นธรรมดา