ของกินเล่น (๔) มันเผาราดกะทิ

จ่ายข้าวของเครื่องใช้ในตลาดสะพานหันเสร็จ ก็มักจะเดินย้อนกลับมาทางเดิม ไปกินโรตีกรอบ ข้าวคลุกกะปิ หน้าเพาะช่างอย่างเคยๆ น่าเสียดายที่ร้านเลิกทำไปแล้ว เหลือแต่โรตีกรอบหน้าร้านเท่านั้น “วุ่นวาย ลูกน้อง เล่นตัวกันมาก กลับบ้านไป ไม่ค่อยจะกลับมาตามเวลา ต่อว่าหน่อยก็หน้างอ เลิกเสียเลย” อาเจ้เจ้าของร้านบอก แต่ก่อนจะถึงร้านข้าวคลุกกะปิ จะต้องเดินผ่านร้านผ้า ของชำร่วย แต่งงาน อดไม่ได้ที่จะมองลอดเข้าไปในตรอกเล็กๆ

พลางคิด ‘ขายหรือเปล่านะ’ พลันที่มองเห็น กลิ่นก็ลอยลมมา “มันเผาราดกะทิ” เมื่อเด็กตามแม่มา แม่ก็จะแวะทุกครั้ง “ขนม ของกินเล่น ก็มีอยู่แค่นี้ รวยจน ก็กินเหมือนๆ กัน ไม่ได้วิเศษวิโสไปกว่ากัน” คุณยายคนเผ่ามันสำปหลังว่าเช่นนั้น ผ่านมารุ่นลูก หลาน ก็ยังยึดตรอกเล็กๆ นั่นทำมาหากิน ผู้คนเดินผ่านต้องเอียงตัว เบียดแทรก ก็ไม่มีใครว่าอะไรกัน มีแต่ “สุกหรือยัง สักชิ้นนะ” สำหรับคุณยาย ไม่มีอะไรยาก มันสำปหลังต้องไม่ใหญ่เกินไป ปอก แล้วทุบ ดึงเสี้ยนออกหน่อยหนึ่ง กินแล้วจะรำคาญ สำคัญคือ “ไฟ” กระมังใบเขื่องสุมถ่านไว้เต็ม ขี้เถ้ากลบกองฟอนไว้ “ไฟอย่าให้แรงนัก ย่างมันต้องใจเย็น ให้เนื้อสุกจากข้างใน ข้างนอนให้เกรียม แต่อย่ากิน มันเป็นเสี้ยน” น้ำราด ใช้หางกะทิ เติมน้ำตาลมะพร้าวอัมพวา ใบเตย เคี่ยวไปเรื่อย อย่าให้ข้นนัก ราดชุ่มลงบนมันเผาระอุ ขูดกินแต่เนื้อใน

เมื่อซื้อกลับมากิน หรือฝากผู้หลักผู้ใหญ่ ต่างมองและกลัวจะอ้วน ไม่นานนัก ก็มาล้อมวง มีช้อนน้อยคนละคัน ตักกินเป็นของชูใจ ให้กำลัง #เรือนบางระมาด

อ่านเพิ่มเติมที่ www.ruenbangramat.com