ของกินเล่น (๘) : จุ๋ยก้วย

๑๐ ปีล่วงมา เมื่อครั้งพ่อลาลับดับขันธ์ ต้องเปลี่ยนชีวิต จากที่ไม่เคยขับรถ ก็ต้องหัดขับ เพราะต้องรับส่งแม่ โลกแคบๆ เบิกกว้างขึ้น ได้มีโอกาสไปเที่ยวชมเที่ยวเล่น ที่พระมหามณฑปวัดไตรมิตรวิทยาราม ชั้น ๒ จัดเป็นพิพิธภัณฑ์ชาวจีนโพ้นทะเล ซึ่งทำออกมาได้ดีมาก ก้าวแรกจะให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในเรือสำเภาขนส่งแรงงานจีน เมื่อเดินถัดเข้าไปอีกน้อยหนึ่ง จะได้ยินเสียงภาษาจีนแต้จิ๋ว ถามสามี “จุ๋ยก้วยมาแล้ว จะกินไหม” น้ำตาเอ่อขึ้นทันที “จุ๋ยก้วย” หรือเรียกกันว่า ขนมถ้วยจีน นั้น เป็น “ของกินอิ่ม” ของชาวจีนที่เข้ามาใช้แรงงานในสยาม ไม่แน่ใจนักว่า นอกจากชาวแต้จิ๋วแล้ว ชาวจีนกลุ่มอื่นทำหรือไม่ “จุ๋ย” หรือ “จุ้ย” แปลว่า ‘น้ำ’ “ก้วย” หมายถึง ‘แป้ง’ หรือตัวถ้วยทำจากแป้งข้าวจ้าว เมื่อสุกดี จะมีน้ำหล่อตรงกลาง เครื่องราดหน้า เป็นของผัด หลักๆ มีไชโป๊ว กระเทียม ซิอิ๊ว เวลากิน ราดน้ำส้มพริกตำมากๆ อร่อยเหลือจะเอ่ยเป็นคำ ร้านหนึ่งที่อร่อยอย่างดั้งเดิมและขายมานาน คือ ร้านเพ็ญศรีปากตรอกมังกร ซื้อกันมานานตั้งแต่รุ่นแม่ ผ่านไปคราวใด ต้องทักทายอุดหนุนกันประสาคนคุ้นเคย “ไม่มี บ้านอั๊วขายมาหลายสิบปี ไส้จุ๋ยก้วย ไม่ใส่เนื้อหมู” ป้าเพ็ญศรียืนยัน ตำรับดั้งเดิม ไม่มีเนื้อหมูเด็ดขาด “ของกินคนจน จะมีเนื้อหมูได้ยังไง” เสียงหัวเราะดังของพ่อ ยังจำได้ดี คนสมัยก่อนใช้แรงงาน แบกข้าวสาร ถั่วเขียว น้ำตาล ของกิน ก็ต้องมีแป้ง ให้กำลังเยอะเป็นเรื่องปกติ

เครื่องผัดจุ๋ยก้วย จะว่าง่ายก็ง่าย ยากก็ยาก เพราะเป็นรสมือของแต่ละเจ้า ไม่เหมือนกัน เค็ม หอม เคล้ากัน ตัดด้วยเปรี้ยวพริกตำ กินแล้วจะต้องกินอีก สำคัญคือ กินคนเดียวไม่สนุก ต้อง “ล้อมวง” กิน วางลงไปชั่วพริบตา บรรดาเพื่อนฝูงพี่น้องจะเข้ามาออกันกินทีเดียว วันคืนผ่านผัน “จุ๋ยก้วย” กลายเป็น “ของกินเล่น” เสียมากกว่าจะกินเอาอิ่ม #เรือนบางระมาด

อ่านเพิ่มเติมที่ www.ruenbangramat.com