ขัดเกลา

มองดูรอบๆ ตัว คนในยุคนี้ ดูเหมือนจะมีเสรีมากกว่าโลกที่ฉันเติบโตมา ซึ่งมีข้อห้ามมากกว่าเสรี คนในโลกสมัยใหม่จึงกล้าแสดงออก เราเพลินไปกับเรื่องราวของผู้คนต่างๆ ในโลกเสมือน หรือบางคราวออกจะหน่าย เพราะคนๆ เดียวอาจไปออกหลายช่องทาง ในโลกสมัยเก่า สอนกันเสมอให้ “เงียบ” เพราะบางเรื่องพูดมากไป กลายเป็น “กินที่ลับ ไขที่แจ้ง” การแสดงออกที่หวังให้คนเห็นใจ กลับกลายเป็น “สาวไส้ให้กากิน” หนังสือเล่มหนึ่ง เห็นมาแต่สมัยเรียนโรงเรียนหลวงฯ “หิโตปเทศ” ครูที่โรงเรียนแนะให้อ่าน พร้อมกับเรื่องอื่นๆ เช่น กามนิตวาสิฏฐี เข้ามหาวิทยาลัย อาจารย์ก็บาง “ต้อง” อ่าน ดร. เพียรศิริ เอกนิยม ใช้สอนในวิชา Linguistics and Translation ก็เรียนไป ไม่เข้าหัวมากนัก แต่ทำคะแนนได้ดี วันนี้ หยิบมาอ่านอีกครั้ง ในวัย 50 ต้น เข้าใจได้อย่างถ่องถ้วน เราเกิดมาต้องมีหลัก ทั้งหลักคิดและหลักทำ เสรีภาพเป็นความดีงาม แต่ต้องจำกัดให้ “งาม” คำพูด เป็นเรื่องสำคัญ พูดดี กับพูดไม่ดี ใช้เวลาพอๆ กัน แต่ผลที่ออกมาต่างกันลิบลับ คำสอนดีๆ จะขัดเกลาให้เราอยู่ในสังคมอย่างงามได้ ไปไหนมาไหน ก็ไม่มีศัตรู คนไม่รัก ไม่เป็นไร แค่อย่าเกลียดก็พอ