คอยท่า

คนในรุ่นอายุ ๔๕ ปีขึ้นไป คงคุ้นเคยกับคำ “คอยท่า” “คอย” เป็นภาษากลาง “ท่า” เป็นภาษาทางอิสานหรือล้านนา ย้อนกลับไปเมื่อสัก ๔๐ กว่าปีที่แล้ว การจะได้โทรศัพท์บ้านสักเครื่องเป็นเรื่องยากเข็ญแสนลำบาก “ไม่มีคู่สาย ไม่มีหมายเลข” ไม่รู้อยู่กันได้อย่างไรเหมือนกัน ทั้งโทรศัพท์รุ่นก่อนเป็นระบบหมุน กว่าจะโทรติดได้บางคราวก็ท้อใจ คราวที่ชัดคือ ปีที่ สอบเข้ามหาวิทยาลัย พ.ศ. ๒๕๓๔ ปีนั้นทบวงมหาวิทยาลัยเปิดให้โทรศัพท์เข้าไปถามผลสอบได้ที่ช่อง ๓ หลัง ๔ ทุ่มเป็นต้นไป ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ โทรศัพท์ในแถบบางยี่ขัน บางกอกน้อย ยังคงเป็นระบบหมุน บางอำเภอในฝั่งพระนครเปลี่ยนเป็นระบบกดแล้ว จำได้ว่าพยายามอยู่กว่าชั่วโมง แล้วมีเสียงรับสาย “สอบติดค่ะ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ยินดีด้วยนะคะ” เสียงเฮร้องลั่นบ้าน

แต่ก็ยังไม่มั่นใจ ปีนั้นมีการประกาศทางโทรทัศน์ด้วย เริ่มเที่ยงคืน เมื่อรายการต่างๆ จบลง เริ่มต้นด้วย กลุ่มคณะแพทยศาสตร์ วิศวกรรมศาสตร์ สายอักษรศาสตร์ ประมาณ ตี ๔ ดูให้มั่นใจว่ามีชื่อขึ้นไหม เสียงเฮดังขึ้นอีก เมื่อมีชื่อปรากฏ อาบน้ำแต่งตัว “คอยท่า” จนย่ำรุ่ง ออกไปนั่งรถเมล์ ถึงสนามกีฬาจุฬาลงกรณ์ เพื่อตรวจสอบรายชื่ออีกครั้งบนกระดาน ประมาณ ๘ โมงเช้า ทั้งหมด ตรวจสอบให้แน่ใจ ๓ ขั้นตอน

“คอยท่า” คอยไป คอยได้ เมื่อถึงคราวจ่ายค่าเล่าเรียน ก็ต้องยืนเข้าคิว “คอย” เจ้าหน้าที่ก็ “ดุ” ใจหาย สอบแต่ละเทอม ก็ต้อง “คอย” ที่ใต้โถงตึกอักษรศาสตร์ ๒ จนเจ้าหน้าเอาใบเกรดมา ยื่นบัตรรับ เวลาจะยืมหนังสือจากห้องสมุด ก็ต้อง “คอยท่า” ทั้งตู้บัตรรายการ หากมีคนยืมไปก่อน ก็ต้อง “คอย” เมื่อไปเรียนต่อที่ กรุงเวียนนา ออสเตรีย เขียนจดหมายกลับไปบ้าน ก็ต้อง “คอย” ๗-๑๐ วัน และคอยอีก ๗-๑๐ วัน กว่าจดหมายจะกลับมา

การ “คอยท่า” ทำให้เราเป็นคนอดทน เพื่อให้ได้สิ่งที่หมายไว้ และทุกครั้งที่ต้อง “คอยท่า” ก็อาจจะต้องผิดหวังเมื่อไม่ได้สิ่งที่ “คอยหมาย” อย่างนี้ไรเล่า จึงเกิดคำ “คุ้มค่ารอคอย” มาวันนี้ ดูเหมือนอะไรๆ ก็จะ “คอยท่า” กันไม่ได้ อะไรๆ ดูเหมือนไม่ทันใจไปเสียสิ้น แต่ส่วนตัวแล้ว นับว่าโชคดี เพราะยัง “คอยเป็น” และบางเรื่อง “คอยได้” การ “คอยท่า” ให้ความหวังและผิดหวัง แต่จะไม่ “หมดหวัง”

อีกไม่นาน บ้านเมือง จะดีงาม อดทน ร่วมมือช่วยกัน “คอยท่า” ให้เราเปิดเมือง เปิดงานกันได้อย่างปลอดภัย #เรือนบางระมาด

อ่านเพิ่มเติมที่ www.ruenbangramat.com