ซิอิ๊ว

สิ่งโดดเด่นอย่างหนึ่งทางหัวเมืองปักษ์ใต้และมลายูของสยาม ซึ่งคนส่วนใหญ่มักจะมองข้ามไป คือ ซิอิ๊วท้องถิ่น ไม่มีวางขายตามห้าง โดยส่วนตัว เวลาทำกับข้าวแบบเปอรานากัน หรือ จีนมลายู อาทิ หมูฮ้อง ไก่ตุ๋นมันฝรั่ง จะเลือกใช้ซิอิ๊วตรานกแก้ว ซึ่งเป็นซิอิ๊วดำเค็ม มีกลิ่นเฉพาะตัวด้วยหมักอย่างโบราณ ตรานกแก้ว ไม่เหมาะแก่การจิ้มสักเท่าไร หากจะปรุงบนโต๊ะอาหาร อย่างหมี่ผัดฮกเกี้ยน จะใช้ตรานางฟ้า ซึ่งเป็นซิอิ๊วขาวอ่อนๆ ไม่เค็มจัด มาแต่เมืองตรัง ที่เมืองตรังนี้ มีซิอิ๊วอยู่หลายตรา อาทิ ตราแพะ ตราแกะ ซึ่งมักจะจำสับสนกันเสมอ คนเมืองตรัง เรียกซิอิ๊วว่า “น้ำปลา” คงเพราะให้ความเค็มเหมือนกัน แต่ต่างรสกัน ความเค็มจากซิอิ๊วจะหอมนวล ไม่คาว กินกับ ข้าว ได้ คนตรังมักเหยาะซิอิ๊วลงในข้าวให้มีออกรส นอกจากนี้ ยังมีอีกหลายตรา เช่น ตรารถยนต์ นิยมกันมากที่เมืองถลาง ต้าเหยิน ของเบตงที่ใช้ราดไก่ ออกเค็มหวาน ซิอิ๊วดำเค็ม และซิอิ๊วขาวเหล่านี้ มักหมักโดยชาวจีนฮกเกี้ยน ที่อพยพเข้ามาให้แหลมมลายู เมื่อกว่า ๑๐๐ ปีที่แล้ว เพื่อชีวิตใหม่ที่ดีกว่า บ้างทำไร่ บ้างเป็นแรงงานในเหมืองดีบุก ร่ำรวยเป็นนายเหมืองก็หลายคน เมื่ออพยพมา ต่างก็มีสูตรซิอิ๊วจากบ้านเกิดตน กิจการเหมืองดีบุก ขยายไปที่ไหน ก็มีซิอิ๊วที่นั้น อย่าง ตรานกแก้ว ที่เมืองระนอง #อยู่อย่างไทย #เรือนบางระมาด

อ่านเพิ่มเติมที่ www.ruenbangramat.com