ตรอกโรงหมู (๒) : สีมรกต

หากอยู่นอกบ้าน และนึกไม่ออกว่าจะกินอะไรดี ของกินตามห้างนั้น ลืมไปได้เลย รสคล้ายๆ กัน หนักเอาที่เค็ม ผงปรุงรสจัดจ้าน กินเอาสนุก ไม่ได้กินเอาอิ่ม “สีมรกต” เป็นร้านแรกๆ ที่จะนึกถึง เพราะ “กินอิ่ม” ไม่ต้องกินบ่อยๆ ให้เปลืองสตางค์ “สีมรกต” ขายข้าวหมูแดงมากว่า ๓ ชั่วอายุคน หมูแดง หมูกรอบ กุนเชียง จะย่างไฟในโอ่ง ให้ระอุหอม น้ำราด ออกหวาน รสอย่างจีน ข้าวหมูแดง เป็นของกินแก่คนทุกวัย เด็กๆ จะชอบมาก เพราะไม่เผ็ด ช่วยให้กินข้าวได้มาก ไม่ผอมแห้ง ผู้ใหญ่จะกินแนมกับต้นหอม และพริกชี้ฟ้าสดหั่นแว่น ตักเอาตามใจ แก้เลี่ยนดีนัก ขาดไม่ได้คือ นำ้แกงร้อน มีมะระต้มกระดูกหมู เป็ดตุ๋นมะนาวดอง ยืนพื้น อากาศเมืองร้อน ต้องแก้ด้วยของร้อน กินแล้วสบายคอ สบายตัว ไม่หนัก ทั้งยังช่วยแก้เลี่ยน หากรู้สึกว่า ข้าวหมูแดงหวานไป

“สีมรกต” คนแน่นตั้งแต่ช่วงเพล ไปจนบ่าย ต้องรับบัตรคิว จึงมักไปกินตอนบ่ายคล้อยมากแล้ว “มาตอนนี้ เหลือแต่นำ้แกงเป็ดตุ๋นมะนาวดองนะ” อาเจ้ในร้านบอก มาทีไรก็เหลือแต่น้ำแกงอย่างนี้ อาจเป็นด้วยคนรุ่นใหม่ไม่ชินรสมะนาวดอง แต่คนรุ่นก่อน คือของชูใจชูกำลัง ซดน้ำแกงแล้ว “คล่องคอ” ตั่วเฮียหันมา “ทุกอย่างไข่ ไม่แตงกวา” ยิ้มให้ กินจนรู้ใจกัน บ่ายคล้อยเป็นเวลาของพนักงานส่งเอกสาร ส่งของ พอจะมีเวลาหายอกหายใจ นั่งลงกินข้าว หรือเถ้าแก่ใหญ่ก็ออกมากินเวลานี้ โต๊ะในร้านมีไม่มาก ต้องนั่ง “ร่วมวง” กัน โดยไม่ใครเกี่ยงงอน เป็นภาพที่ดูแล้ว “สบายตา” ไม่รังเกียจตั้งแง่ รวยจน

คนสมัยก่อน จะกินอะไรคราวหนึ่ง ก็กินให้อิ่ม ไม่ต้องออกมาหาซื้ออะไรๆ กินบ่อยๆ เป็นการเสียเวลา ข้าวราดจานหนึ่ง หรือก๋วยเตี๋ยวง่ายๆ ต้องมากพอ สมราคา นั่งร่วมโต๊ะินกันง่าย ผิดกับสมัยนี้ กินเอาสนุก จานหนึ่งมีน้อยเดียว สิ้นเปลืองนัก #เรือนบางระมาด

อ่านเพิ่มเติมที่ www.ruenbangramat.com