ตอนที่ 2 : มุ่งมั่น บากบั่น (2)

“อั๊วว่า อาฮงน่าจะไปทำที่โรงงานแป้งมัน ลื้อเป็นคนสูงใหญ่กว่าเพื่อน ได้รู้จักขั้นตอน ใครปลูก ใครขาย ใครซื้อ ... อาหลง เป็นคนมีอัธยาศัยดี น่าจะช่วยงาน ร้านขายถั่ว เมล็ดต่างๆ ดี .. ส่วนอาเบ๋ง ลื้อเป็นคนช่างสังเกต อั๊วว่าอยู่โรงสี ห้างขายข้าวดี ช่วยงานคัดข้าว ส่งข้าวได้”

เด็กหนุ่มทั้ง 3 ตาเป็นประกาย เมื่อรู้ว่ากำลังจะได้ทำงาน ความคิดถึงบ้านหายไปราวลมพัด

“พวกลื้อจำไว้ข้อหนึ่ง การถ่อมตนและความอดทน เป็นเกราะคุ้มครองตัวเรา ไม่มีใครทำอะไรเราได้ จากนี้ไปพวกลื้อจะต้อง “สู้” ไม่มีคำว่าท้อ “ถอย” อาหลี่ย้ำ

อาหลี่พาทั้ง 3 คนไปเข้างานในแต่ละที่ ซึ่งอยู่ไม่ไกลกันนัก ...

ระหว่างทาง ผู้คนขวักไขว่ไปมา ทั้งรูปร่างหน้าตา การแต่งตัว แยกคนออกเป็นชั้นๆ อย่างเห็นได้ชัด ชาวจีนหากไม่หัวล้าน ก็จะไว้ผมเปียยาว บ้างขอดผมขึ้นบนหัว บ้างยัดไว้หลังเสื้อ อากาศที่ปัตตาเวียร้อนอบอ้าว จึงไม่แปลกที่ชาวจีนจะแบะอกเสื้อไว้ตลอดเวลา ชาวพื้นเมืองนุ่งเพียงโสร่งตัวเดียวหากเป็นชาย หญิงก็จะมีผ้าคาดอกและนุ่งโสร่ง เนื้อตัวดูไม่ค่อยสะอ้าน และมักจะถูกมองด้วยสายตาแกมเหยียด ทั้งๆ ที่เป็นบ้านเกิดเมืองนอนของตน

“นี่ อาเบ๋ง อองเกียนเบ๋ง ที่อั๊วบอกไว้หลายวันก่อน เพิ่งมาจากเอ้หมึง เคยเรียนหนังสือผ่านขั้นแรกมาแล้ว” อาหลี่แนะนำอาเบ๋งให้เถ้าแก่ ผู้ที่จะเป็นเจ้านายอาเบ๋งต่อไป อาเบ๋งประสานมือกุมกัน และโค้งคำนับ เถ้าแก่ดูท่าพอใจ

“โหงวเฮ้งอีดีนะ อีกหน่อยจะร่ำรวย อั๊วจะให้อีกช่วยหยิบจับส่งของในร้านก่อน จะได้รู้ว่าอะไรอยู่ที่ไหน ใครทำอะไร”

“แล้วแต่เถ้าแก่เลย อีเป็นเด็กดี ไม่สูบฝิ่น ไม่เล่นการพนัน”

“ฝิ่น” คำนี้กระตุกอาเบ๋งให้คิดถึง “พ่อ” และคิดถึงแม่อย่างที่สุด แม้จะอายุเข้า 15 ปีแล้วก็ตาม อาเบ๋งยังคิดเสมอว่าควรได้รับความรักการดูแลจากแม่มากกว่าที่จะต้องระหกระเหินออกมาต่างบ้านต่งเมืองอย่างนี้ แต่ ปากท้อง สำคัญกว่าความรู้สึก

ตลอดทั้งวัน อาเบ๋งวิ่งไปมาตามแผนกต่างๆ พร้อมทั้งฝากเนื้อฝากตัวกับทุกๆ คนในร้าน วิ่งซื้อของ หยูกยา ให้คนในร้านบ้าง รับคำสั่งซื้อบ้าง งานวันแรกในชีวิตของอาเบ๋งถือว่าเริ่มต้นได้ดีทีเดียว ด้วยความช่างสังเกต อาเบ๋งสังเกตเห็นว่าข้าวมีสีต่างกัน เมื่อสีออกมา แต่ก็ยังคงเก็บความสงสัยไว้ พลางนึก ‘สักวันคงรู้เอง’ มื้อกลางวัน ที่ร้านมีให้กิน แม้จะเป็นกับข้าวง่ายๆ ผักดอง ปลาเค็มทอด แต่ก็ถือว่าเป็นมื้อวิเศษกว่าที่บ้านเกิด เพราะไม่ต้องกินข้าวผสมหัวเผือกหัวมัน อาเบ๋งคิดถึงแม่และน้องๆ จับใจ

เมื่อเลิกงาน เถ้าแก่ตักข้าวให้อาเบ๋ง 5 กิโลกรัม

“อั๊วให้นะ เห็นว่ามาใหม่ ข้าวมันหักๆ หน่อย แต่กินอร่อย เอาไว้แบ่งกันกิน ค่าแรงอั๊วจะจ่ายให้ 7 วัน ครั้งนะ”