อาเบ๋งแบกข้าวขึ้นบ่าอย่างมีความสุข พลางนึกในใจว่า ทำงาน 7 วันได้ 2.5 กิลเดอร์ เดือนหนึ่งผ่านไปก็จะได้ถึง 10 กิลเดอร์ ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าเงินกิลเดอร์มีค่าเท่าไร แต่มันก็ย่อมดีกว่าไม่มีเลย ระหว่างทางสังเกตเห็นคนจีนบางคน ผอมโซ ตาลอย อยู่ประปราย เรียงราย เหมือนว่าคนพวกนี้จะเดินไปทางเดียวกันที่ไหนสักแห่ง
“อาเบ๋ง ทางนี้” เสียงอาหลงดังขึ้นมาจากอีกด้าน
“งานสนุกไหม อาหลง”
“วันแรก ก็ยังไม่รู้อะไรดีนัก อั๊วมีหน้าที่รับพวกถั่วต่างๆ เวลาชาวบ้านเอามาส่ง มาขาย อั๊วยังไม่รู้เลยว่า ถั่วต่างๆ เรียกกันยังไง สงสัยพวกเราต้องเรียนภาษาปัตตาเวียกันแล้วมัง”
อาหลงเองยังไม่รู้ว่าจะได้เงินเท่าไร ส่วนอาฮงก็ได้เท่าอาเบ๋ง อาทิตย์หนึ่งจะจ่ายให้ 2.5 กิลเดอร์ ทั้ง 3 คนจะเอาเงินมารวมกัน แบ่งจ่ายค่าเช่าห้อง 5 กิลเดอร์ ที่เหลือหักเป็นค่ากินอยู่ แล้วแบ่ง 3 ส่วนให้แต่ละคน เพียงแค่คิดเท่านี้ ก็มีความสุขแล้ว
“กลางวัน อั๊วกินเยอะ เถ้าแก่ใจดี ตักข้าวเท่าไรก็ได้ กับข้าวก็ดีนะ อาหลง มีหมูผัดกับผัก ปัตตาเวียนี่ มองไปทางไหนก็มีแต่ของกิน อั๊วอยากให้อาม้ามาอยู่ด้วยกันที่นี่” อาเบ๋งเล่า
“ที่ร้านอั๊วก็ให้กินข้าวได้เต็มที่ กับข้าวพอกินได้ พวกคนงานอื่นๆกินกันไม่มาก แปลกนะ อาเบ๋ง พวกอีผอม เหลือแต่กระดูก แต่มีแรงยกแบกกระสอบได้” อาหลงว่า
อาหลี่กับอาฮงเดินขึ้นมาที่ห้องพัก หลังจากพาอาฮงไปเดินซื้อของใช้ที่จำเป็นในตลาด พลางได้ยิน
“พวกลื้ออย่าไปเข้าใกล้พวกผีดิบนะ เหมือนซากศพ อยู่แต่ในโรงบ่อน” อาหลี่เตือน
คนพวกนี้ทำให้ อาเบ๋งสะเทือนใจ พลางคิดถึงพ่อ “ฝิ่น” พืชพรรณแห่งหายนะที่ทำลายจิตวิญญาณ และศักดิ์ศรี ความเป็นคนลงจนแทบไม่เหลือดีในตัว
อาฮงเริ่มจัดที่ทางต่างๆ ให้ลงตัว แยกมุมหลับนอนไว้ทางหนึ่ง ที่ข้างหน้าต่างอาฮงวางตู้หนังสือส่วนตัวไว้ ให้แสงจันทร์ส่องถึงและรับลมได้
“ทำงานสักพัก น่าจะพอหาซื้อโต๊ะเล็กๆ ไว้นั่งอ่านหนังสือได้ ลื้อจำที่ที่อาป๊าเคยพูดไว้ไหม หนังสือจะทำให้เราหลุดจากความยากจน”
“แต่อาป๊า...”
“มันเป็นความโชคร้ายของพ่อเรา อาเบ๋ง”
ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องพ่ออาเบ๋งน้ำตาคลอ
“ว่าแต่งานของลื้อเป็นไงบ้างอาฮง” อาหลงแทรกเปลี่ยนเรื่อง
“อั๊วว่าน่าจะดีนะ”
อาฮงเล่าถึงหน้าที่หลักของตัว ขณะช่วยคนงานเก่าแยกแป้งมันที่มีสีต่างกันออกจากกัน พวกสีขาวเสมอกันราคาจะแพงกว่าพวกสีออกหม่น จากนั้นจึงตวงใส่กระสอบแป้งขนาดต่างๆ พร้อมให้ผู้ค้ามารับไปขายอีกที
คำ่คืนอันแสนวิเศษสำหรับเด็กหนุ่มทั้ง 3 คน เพียงแค่ได้นอนในมุ้งใหม่ ไม่มีรอยปะชุน ทั้งยังได้กินข้าวอิ่มทั้ง 3 มื้อเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ทั้ง 3 คนหลับเป็นตายด้วยความเหนื่อยอ่อน
Comentarios