“อั๊วก็ได้ยินว่า มีคนจากกวางตุ้งอพยพมาที่พัทลุง พวกนี้มีความรู้ดีๆ ทั้งนั้น ได้เจอตัวก็วันนี้” เกียนเบ๋งเสริม
“หลายกลุ่มครับ เจ้าสัว กวางไส กวางตุ้ง ไหหลำ ก็มี” ครูเหม็งเสริม
“สยาม เป็นแผ่นดินดี ปลูกอะไรก็ขึ้นดีไปหมด ทางฝั่งนั้น สงขลา พัทลุง เมืองนครฯ ปลูกข้าวได้ดีมาก พูดแล้วคิดถึงเมือง ไทรบุรี สมัยก่อนอั๊วเดินทางไปมา สงขลา ไทรบุรี ค้าขายคล่อง หาได้ยาก ที่ทั้งสองฝั่งจะปลูกข้าวได้ดี ฝั่งสงขลาหน้าใน ไทรบุรีหน้านอก สุดท้ายพวกผมแดงแย่งเมืองเอาไป” อาเบ๋งเล่าระลึกความหลัง
อาเบ๋งยืนเหม่อมอง ห้างไท่หยาง เป็นครั้งสุดท้าย โต๊ะไม้เก่าคร่ำ สมุดบัญชีรายชื่อลูกค้า ที่อยู่ ใบสั่งซื้อ ใบส่งของ ถาดฝนหมึก พูกัน ลูกคิด ทุกอย่างเป็นคือ “โอกาส” ที่เถ้าแก่หยางหยิบยื่นให้ “ซินตึ้ง” จากเอ้หมึง ได้เก็บออมส่งเงินให้ทางบ้าน
“จากปัตตาเวีย เรือลำที่ลื้อจะไปจะแวะที่ปอนติอานักก่อน 2 วัน ที่นั่น อาหยิงจะมารับลื้อไปพักที่สาขาห้างของเรา ตรงนี้เป็นจุดถ่ายของขึ้นลง ลื้อคงได้เรียนอะไรได้พอตัวเลย หลังจากนั้น เรือก็เข้าสิงคปุระ ช่วงนี้ลมส่ง สัก วันกว่าๆ น่าจะถึงสิงคปุระ แล้วนี่มีใครไปส่งลื้อไหม” โกหย่งถาม
“อาฮง อาหลง จะไปส่งครับ 2 คนนั้นลางานครึ่งวันแล้ว” อาเบ๋งตอบ
สักพัก อาฮงกับอาหลงก็มาถึง พร้อมตู้หนังสือน้อย
“โกฮง เอามาทำไม นี่มันตู้หนังสือของลื้อนะ ลื้อเป็นพี่คนโดต้องเก็บรักษาไว้สิ” อาเบ๋งทักท้วง
“เฮ่ย อั๊วอ่านจนไม่รู้กี่รอบ เบื่อจะแย่ ลื้อไปอยู่ที่นั่น เวลาคิดถึงพวกเรา 2 คนก็เอาขึ้นมาอ่าน” อาฮงแย้ง
“อาเบ๋ง ลื้อต้องจดหมายหาเรานะ” อาหลงน้ำตาคลอ
“เฮ่ย เป็นลูกผู้ชายทำไมขี้แยวะ” อาฮงกำราบไม่ให้อาหลงร้องไห้ ส่วนอาเบ๋งตาแดงก่ำ
“ไปๆ กันได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทันรถไฟไปท่าเรือกันพอดี รถลากมาแล้วนั่น นี่ตั๋วเรือ หนังสืออะไรๆของลื้อ พร้อมนะ”
อาเบ๋งยกมือคำนับขอบคุณโกหย่งที่ดูแล อบรม สอนงานมาตลอด
“อั๊วจะจำคำที่โกหย่ง และเถ้าแก่หยางสั่งสอน ซื่อสัตย์ อดทน ขยัน” อาเบ๋งให้คำมั่น โกหย่งยิ้ม
อากุ่ยยืนอยู่ไม่ห่างนัก เดินเข้ามาขอบคุณอาเบ๋งที่เคยช่วยเหลือ ทั้งโชคดี เมียอากุ่ยอาการดีขึ้น พ้นอันตราย
“โกฮง อาหลง อั๊วฝากูแลอากุ่ยด้วยนะ อากุ่ย ลื้อมีอะไรเดือดร้อนไปหา 2 คนนี้นะ ถือว่าคนกันเอง”
‘แส่หาเรื่องเองนะมึง อากุ่ย นึกว่าจะพ้นอุ้งตีนกูหรือไง อย่านึกว่าไอ้ 2 ตัวนี่ จะคุ้มหัวมึงได้’ ทุกอย่างอยู่ในสายตาอาเหลียง ชิงชัง เคียดแค้น
Commentaires