สู่แผ่นดินพระร่วงเจ้า (๗)

ความหลงใหล “เนื้อดิน” ศรีสัชนาลัยสวรรคโลกและ “สันโดษ” ทำให้หนุ่มใหญ่ลูกหลานเมืองพระร่วง เชื้อสายสล่าเมืองแพร่ ตัดสินใจกลับบ้านเกิด พร้อมลูกสาวตัวน้อย “คุณดูแลลูกนะ ฉันไม่สะดวก ต้องเดินทางบ่อย แต่สัญญาว่าจะพาลูกไปต่างประเทศปีละครั้ง” ถ้อยคำตัดรอน ไม่ใยดีของอดีตภรรยา กรีดใจของกรันเป็นรอยลึก หญิงสาวที่โลดแล่นโดดเด่นในวงสังคมธุรกิจ เห็นเขาเป็นเพียงสถาปนิกหนุ่มไฟแรง ไหล่ตั้งตรง หญิงใดเห็นกรันก็ต้องหันกลับมามอง เธอเห็นเขาเป็นเพียงสมบัติส่วนตัวไว้ออกงาน แต่ไม่เข้าใจจิตวิญญาณแห่งความสงบ สันโดษ สุดท้ายก็ถึงทางแยก

กรัน เก็บเนื้อเก็บตัว สร้างสรรค์ผลงานออกแบบเงียบๆ ในบ้านไร่ป่าเขา สวรรคโลก ไม้สักท่อนใหญ่หลายสิบท่อนที่ “พ่อ” รักและหวงแหน จนทำให้ถูกลอบยิง เสียชีวิต กำลังจะกลายเป็นโครงสร้าง ศาลาการเปรียญทรงสุโขทัย วัดสวรรคาราม หรือที่เรียกอย่างคุ้นเคยกันว่า “วัดกลาง” “เครื่องสังคโลก” คือชีวิตจิตใจของกรัน เพียงมือสัมผัส กรัน ก็รู้ได้ว่า “ใช่” ดินศรีสัชนาลัยหรือไม่ เขาภูมิใจ ไม่เกี่ยงงอนที่จะเล่าความวิเศษของดินศรีสัชฯ ที่ใช้ทั้งปั้นและเป็นน้ำยาเคลือบในตัว ผลงานประติมากรรมของกรันดังไกลถึงเมือง ฟลอเรนซ์ อิตาลี

เพื่อนบ้านที่คุ้นเคย ไหว้วาน ดูแลกันคือ เรือนพระยาสวรรครักษราชโยธา หากจันนวลไม่กลับมาเยี่ยมบ้าน กรันคงลืมไปสิ้นว่าเคยลอบมองเด็กหญิงตัวน้อย เมื่อนานมาแล้ว นานจนเป็นภาพลางๆ ชาตาพาให้ กรันได้กลับมาพบจันนวล และได้ใกล้ชิดกันในโครงการ “หวนเยือนมรดกโลก” (The World Heritage Revisited) ในฐานะที่ปรึกษาโครงการฝ่ายไทย ท่วงทีทมัดแทมง ปราดเปรียว และความเป็นผู้ใหญ่ ของจันนวล ทำให้กรันตกหลุมรักเธอในเวลาไม่นาน หัวใจเกิดความชุ่มชื้น แม้จันนวลจะไม่มีท่าทีเคอะเขินใดๆ เมื่ออยู่ใกล้ กรัน ก็รู้สึกได้ว่าเธอทิ้ง “ระยะห่าง” อยู่เสมอ เป็นระยะที่เว้นไว้ให้กรันใคร่ครวญว่าจะไปต่อ หรือถอยกลับไปอยู่ในความสันโดษ เพราะจันนวลเองก็มีพื้นที่ของตัว ที่กรันต้องเข้าใจ ความรัก ไม่ใช่แค่การครองชีวิตกันและกัน หากแต่คือ ความประสานพื้นที่ของทั้งสองฝ่ายและไม่ล้ำกัน

ติดตาม กรัน จันนวล และสวรรคโลกศรีสัชนาลัยได้ในนิยาย แสงสรวงสัชชนาไลย เร็วๆ นี้ #แสงสรวงสัชชนาไลย #นิยายต่อเนื่อง #เรือนบางระมาด

อ่านเพิ่มเติมได้ที่ www.ruenbangramat.com