“เติมน้ำสต๊อกลงหน่อย รอให้เดือด ราไฟ โรยพริกไท แล้วปิดฝา คอยดูเป็นพักๆ นะ โตวยูบัก แบบไทรบุรี น้ำพอขลุกขลิก”
ชมจันทรา นับตัวเองว่าเป็นชาวสยามไทรบุรี โดยกำเนิด เธอรักและภูมิใจความเป็นสยามมลายู
“เห็นกับข้าวแบบนี้ ฝีมือนายแม่ของแท้ ไม่เอาเต้าหู้ คลุกรวมกับหมู” โกสองเอ่ย
“โกสอง ลื้อรู้ไหม นอกจากซิอิ๊ว เต้าเจี้ยว บ้านเราทำเต้าหู้ได้อร่อยไม่แพ้ใคร สมัยหนุ่มๆ เดินทางค้าขายไปมาแถวนี้ ดินเมืองตรังนี่ ปลูกถั่วเหลืองก็งาม เม็ดเต็ม ไม่แพ้ทางแถบเมืองรีเยาเลยนะ”
เกียนเบ๋ง นับแต่หนุ่ม คลุกคลีอยู่กับข้าว ธัญพืช ถั่วพันธุ์นานา มาตลอด พลางนึก
“โกหย่ง ลูกค้าในเมืองตีคืนข้าวมา เขาบอกเราปนหินกรวดให้เขา ตักขายให้ลูกค้าโดนบ่นว่าใหญ่”
“เป็นไปได้ยังไง ร้านเราไม่เคยเสียชื่อ ลื้อไปตามอาเบ๋งมาที”
เกียนเบ๋งกำลังเพลินกับการตรวจแยกข้าวทั้งสีและความชื้น
“เป็นไปได้ยังไง โกหย่ง ข้าวของชาวบ้านที่เอามาส่ง อั๊วตรวจดูหมด ทั้งสี ความชื้น เศษ ฟาง ดิน ก่อนส่งเข้าโรงสี ข้าวสีแล้ว อั๊วยังตรวจอีกรอบ เกียนเบ๋งรุดไปที่โกดังข้าวเตรียมส่ง ตรวจดู
“กระสอบข้าวถูกเปิด อั๊วทำหมายเลขกับกับไว้ที่กระสอบ โกหย่งดูที่รอยเย็บปากกระสอบ ถ้าตรวจแล้ว อั๊วจะมัด เย็บแบบนี้ ถ้าแบบนี้ เย็บตาย ไม่ใช่อั๊วแน่” อาเบ๋งแสดงความมั่นใจ
“ใคร อั๊วถามว่าใคร !” โกหย่งโกรธจนเลือดขึ้นหน้า
ทุกคนในโรงสีต่างตกใจ แน่นอนเรื่องนี้ถึงหูเถ้าแก่หยาง นายห้าง
ฝ่ายอาเหลียงไหวตัวทัน รีบไปจับตัวอากุ่ยมาขัง เกรงว่าจะแสดงพิรุธ ให้คนจับได้
“อากุ่ยไปไหน” เถ้าแก่หยางลงมาจากชั้นบน
คงกลับไปดูเมียอี เห็นว่าอาการไม่ค่อยดี
“อาเบ๋ง ลื้อไปตามอากุ่ย รู้จักบ้านอีใช่ไหม” โกหย่งออกคำสั่ง
อาเบ๋งพยักหน้า จำได้เลาๆ ว่าอยู่ถนนตรงข้ามทางไปบ้าน เดี๋ยวถามคนงานคงได้
‘ลื้อกลับไปดูเมียลื้อ อย่าให้มีพิรุธ อาเหลียงสั่งอากุ่ยไว้ก่อน’
“อาเบ๋ง ลื้อมีอะไรมาถึงบ้าน เดี๋ยวอั๊วกำลังจะกลับไปที่ห้าง”
อากุ่ย แม้จะพยายามเก็บอาการแต่ก็ไม่คลาดสายตาอาเบ๋งไปได้ หน้าซีดเผือด เหมือนคนทำมีความผิด ปกปิดไม่มิด และไม่กล้าสบตา อาเบ๋งรู้ว่า อากุ่ยไม่ใช่คนเลวร้าย แต่คงทำไปเพราะถูกพวกอาเหลียงบังคับ หลายครั้ง เห็นอากุ่ยถูกพวกอาเหลียงข่มขู่ทวงเงิน พลันสายตาเหลือบไปเห็นมืออากุ่ย คราบสีแดงจากปอที่ใช้เย็บกระสอบ ใครที่เย็บกระสอบจะเปื้อนสีเป็นธรรมดา อาเบ๋ง เพิ่งย้อมปอเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้า ก่อนเดินออกจากบ้านอากุ่ย หันไป
“อากุ่ย ล้างมือให้เรียบร้อยก่อนกลับไปห้าง”
อากุ่ยหน้าซีด และร้องไห้ออกมา “อั๊วผิดไปแล้ว อาเบ๋ง ช่วยอั๊วด้วย”
กลับถึงห้าง “เมียอากุ่ยอาการไม่ดี คงต้องพาไปโรงหมอ เรียบร้อยแล้ว จะรีบกลับมา” อาเบ๋งรายงานโกหย่ง
“อั๊วคิดว่าคงเป็นพวกนักเลงวันก่อนที่ทำร้ายอั๊วกับอาฮง อาหลง มันสะกดรอยอั๊วอยู่หลายวันแล้ว คงหาทางเอาคืน มันคงแอบเข้ามาตอนโกดังใกล้ปิด และย่องออกไปตอนเช้า”
เกียนเบ๋งโดนเถ้าแก่หยางดุ และกำชับว่าห้ามมีเรื่องชกต่อย “ครับ เถ้าแก่ อั๊วจะระวังตัว จะไม่ไปเที่ยวเตร่กลางคืนอีก”
“เด็กหนุ่ม จะอดใจยังไง ลื้อมันซื่อเกินไป ใครๆ ก็เข้ามารังแก แต่ก็ดี อย่ามีเรื่องกับใคร มันเสียชื่อห้างเรา” เถ้าแก่หยางสอน และ “รู้” อะไรๆ มากกว่าที่คิด
โกหย่งสั่งให้อาเบ๋งเอาผลไม้ไปของโทษห้างยี่ปั๊ว พร้อมจัดข้าวส่งไปใหม่
“อั๊วช่วยลื้อได้ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ อากุ่ย” อาเบ๋งฝากคำก่อนออกจากบ้านอากุ่ย
Comments