เรือกาแฟ

แปลกดีเหมือนกัน บางวันเดินอยู่ตามย่านร้านนิมถนน ก็กลายเป็น “คนแก่” ฉับพลัน ด้วยอะไรๆ ที่กินอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันกลายเป็นของโบราณไปเสียสิ้น โอเลี้ยง โอยัวะ ชาดำเย็น ชาเย็น และนมเย็น เป็นของดื่มกินมาเนิ่นนาน เชื่อมต่อคนรุ่นที่เกิดราวปลายรัชกาลที่ ๗ มาจนกลางรัชกาลที่ ๙ ความสุขของคนรุ่นก่อนคือ การได้ดื่มของเย็นหวานและเย็นจัด ความหวานให้กำลัง จึงไม่แปลกที่คนใช้แรงงานสมัยก่อนชอบกินกันมาก แต่ก็ว่าไม่ได้ เจ้าคุณขุนหมื่นก็ชบไม่น้อยไปกว่ากัน

อากาศร้อนอ้าวคงเป็นอีกเหตุหนึ่งที่ทำให้ของเย็นหวานจัดขายดิบขายดี ต่างคนต่างมีเจ้าประจำ ที่อยู่ตามตรอกซอกซอย ดูไม่สะอาดเท่าไร ถุงชงกาแฟจับคราบน้ำตาลเข้ม สีกาแฟไหม้ไม่ได้ทำให้นึกรังเกียจแต่อย่างใด กลับบอกถึงความช่ำชอง “รสมือ” ของแต่ละคน ควันลอยเป็นสายจากหม้อน้ำร้อนที่ดูคล้ายหม้อก๋วยเตี๋ยวเจาะถ้ำ กระบวยทองเหลืองด้ามยาวส่งต่อกันมาหลายรุ่น ชวนให้เราหยุดแวะทักทาย “มือชง” ซึ่งตวง กะ น้ำตาลทรายกับน้ำชาดำได้พอดิบพอดี จังหวะที่ยกถุงชาขึ้นสุดแขน หมายว่าอีกไม่นานเราจะได้ดื่มของอร่อยที่สุด

น้าตี๋กับเมียแกขายกาแฟในคลองชักพระมานาน เข้าคลองซอยแยกใหญ่น้อย บางระมาด บางพรม อ้อมไปบางกอกน้อย ย้อนกลับเข้าคลองชักพระ หากเป็นวันหยุด แกจะจอดประจำที่ท่าน้ำวัดตลิ่งชัน แกสืบอาชีพจากพ่อแกมา “จำๆ เอา ใครเขาจะมาสอน ของแบบนี้ สอนกันลำบาก บ้านใครบ้านมัน” วันธรรมดา เมียแกขายช่วงเช้าจนบ่ายอ่อน น้าตี๋ออกมาขายสักบ่าย ๓ จนค่ำมืด เสียงแตรที่ใครก็จำได้ เรียกคนให้มายืนรอที่ท่าน้ำ เตรียมกระติกกันมาเอง น้าตี๋เคยบอกชงหวานน้อยจะอร่อยอย่างไรได้ ผสมน้ำแข็งรสมันก็อ่อนแล้ว กินก็กินให้อร่อย แต่ก็อย่ากินบ่อยนัก นอกจาก น้ำชากาแฟ เรือกาแฟน้าตี๋ยังมีขนมแห้ง ห่อน้อยๆ ไว้ขายเด็กๆ แถวริมคลองด้วย

นับแต่เกิดโรคระบาดมา คลองกลับมามีสีสันอีกคราว นอกจากเรือกาแฟ ก็มีเรือผลไม้ กับข้าว แม้กระทั่งเรือรับซื้อของเก่า คนขายอยู่ท้ายเรือ คนซื้ออยู่หัวเรือ รับส่งเงินด้วยตะกร้าผูกปลายไม้ ปลอดภัยกันดี #เรือนบางระมาด

อ่านเพิ่มเติมได้ที่ www.ruenbangramat.com