เวลา (๗)

ชุดนอนแม่เปื่อยขาดมาสักพัก น้องสาวเห็นแล้วทนไม่ได้ จะพาแม่ไปห้าง เธอก็ส่ายหัว แม่มีร้านประจำของแม่ที่คุ้นเคยกันมาไม่น้อยกว่า ๕๐ ปี ร้านขายชุดนอน ห้องเล็กๆ ในตรอกสพานหัน เมื่อยังเด็ก ก็ตามแม่มาบ่อยๆ หากต้องซื้อหมูหยอง หมูแผ่น เจ้าเก่าแก่ ปึงฮั้วเฮียง แม่ก็จะซื้อชุดนอน ชุดอยู่บ้าน ใหม่ ทุกครั้ง เนื้อผ้าฝ้ายผสม ลายดอกเล็กๆ อย่างโบราณ ใส่สบายได้ทั้งวัน ราคากลางๆ

คนสมัยก่อน ทำอะไรก็จะทำมันอยู่อย่างเดียว ทำจนสิ่งนั้นซึมซาบอยู่ในวิญญาณ เกิดเป็น “ฝีมือ” ซื้อหาอะไร ไม่ต้องกังวลเรื่องคุณภาพ “วางใจ” ไม่อย่างนั้น ไม่ทำมาขนาดนั้น พาหุรัด สะพานหัน จะกี่ปีก็ไม่เคยเปลี่ยน มาซื้อของเมื่อไร ก็จะเจาะจงไปร้านนั้นๆ หมอน ที่นอน ก็ร้านที่นอนบางกอกน้อย ซึ่งยังยัดนุ่นอย่างเดิมๆ ใช้มา ๑๐ กว่าปี ไม่เคยยวบตกท้องช้าง จะกินมันเผาราดกะทิ ก็มองลอดเข้าไปในตรอก ย่างมันกันอยู่ตรงนั้น หากจะซื้อธูปก็ตรงหัวถนนพาหุรัด ข้ามไปสพานหัน หากต้องใช้เครื่องเทศ กระวาน กานพูล ดอกจันทน์ ลูกจันทน์เทศ อบเชย ก็จะแวะไปกวงอันตึ๊งก่อน แล้วค่อยย้อนกลับมาเข้าตรอก ๒ ฝั่งมีแต่ขนมอบกรอบพื้นๆ ถึงสะพานข้ามคลอง จะมองขวา วันนี้ป้าแป๋วขายมะตูมเชื่อมลาลับดับขันธ์ ไม่อยู่ให้ทักทายกัน แผงลอยต่างๆ ถูกรื้อลง เปิดให้แสงแดดส่อง สอาดสอ้าน ข้าม “สพานหัน” แล้วเลี้ยวซ้าย ในตรอกทึมๆ มีเรือนแถวหน้าแคบอย่างโบราณ มีทั้ง เขียงหมู ของแห้ง หมูแผ่น และ ร้าน พร ชุดนอน “ของแม่ใช่ไหม เบอร์นี้ เลือกลายเอานะ” พอจะเดาได้ว่าแม่ชอบแบบไหน ซื้อเสีย ๓ ชุด ไหนๆ มาทั้งที ไม่เคยต่อราคาร้าน พร เลย แม้น้อยเดียว ให้ค่า “ฝีมือ” และ “ความวางใจ” ขอบคุณที่ยังรักษา “ฝีมือ” กันอยู่ ขอบคุณที่ยัง ขาย กันอยู่ ขอบคุณที่ทำให้รู้สึกว่าชีวิตไม่เร่งรีบเกินไป ได้เดินอยู่ในวันเวลาเก่าก่อน #เบี้ยบ้ายรายทาง #เรือนบางระมาด

อ่านเพิ่มเติมที่ www.ruenbangramat.com