“คุณนวล ไม่ปฏิเสธคนบ้านนอกอย่างผม ใช่ไหม” กรันรุกคืบ ไม่รีรออีกต่อไป
“โอ้โห นี่อ่านนิยายมากเกินไปไหมคะ เดี๋ยวนี้ไม่มีคนบ้านนอก เมืองหลวงแล้ว คนเท่าๆ กัน”
กรันยิ้มเขิน
“คุณจำวันที่คุณพานวลไปดู ศาลาการเปรียญได้ไหม ฉันรู้ว่านี่คือ ชีวิต จิตใจ ของคุณ คุณภูมิใจมากที่ เสา คานรับ โครงต่างๆ ไม่ใช้ตะปูแม้แต่ตัวเดียว ไม้แต่ละชิ้น ต่างทำหน้าที่ของตนเอง และเข้ากันแนบสนิท จนฉันเองยังหารอยต่อไม่เจอเลย ฉันอยากให้ เรา 2 คนเป็นแบบนี้ เข้ากันได้ เป็นเพื่อนกัน มีกันและกัน ฉันจะไม่มีคนอื่น ตราบใดที่คุณยังมีฉัน ไม่มีคนอื่น แต่เราก็จะมีอิสระต่อกัน ดีไหม”
“ตกลงนี่คุณกำลังจีบผมนะ คุณนวล”
“เรา 2 คนผ่านชีวิตคู่กันมาแล้ว ไม่มีอะไรต้องอ้อมค้อมอีกแล้ว ฉันเป็นคนตรงๆ แบบนี้ คุณรับได้ คุณก็เดินเข้ามาหาฉัน”
กรันเดินเข้ามา จันนวลเข้าไปจูบที่แก้ม กรัน เบาๆ จนกรันเขิน คนแถวนั้นต่างมอง แล้วอมยิ้ม
“คุณนวล จำได้ไหม สมัยก่อน ตอนคุณนวลยังเล็กมาก สัก 7 ขวบกระมัง มีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ทำของเล่นให้คุณนวล ตอนที่ถูกพี่ๆ แกล้ง แย่งเอาของเล่นไป เขาชอบแอบมองเด็กหญิงตัวเล็กๆ ท่าทางไว้ตัว”
“จำได้เลาๆ แต่ไม่ชัดนัก น่าจะที่ใต้ต้นไม้ใหญ่สักที่ สักแห่ง ใช่ไหมคะ”
“ครับ ตรงนั้นคือ หลังโรงหีบอ้อย”
“กรัน คือ เด็กผู้ชายคนนั้น?”
“ครับ”
“คุณนวล ถือตัวมาก ไม่คุยกับใคร แต่รับเอาของเล่น เป็นม้าไม้ ตุ๊กตาพระร่วง พระลือ”
“อ้อ... ยังอยู่นะคะ นวลเก็บไว้ที่บ้านคุณยาย ยังเห็นอยู่ในตู้ คุณยายไม่เคยทิ้งของของนวลเลย”
มื้อกลางวันที่เพิงข้าวพันผัก แถวฟ้าฮ่าม อากาศดีเหมือนยุโรป จันนวลชอบกินข้าวพันผัก กับข้าวกับปลาแถบเมืองเหนือ รสชาติไม่จัดจ้าน ออกสอาดๆ ไม่ปรุงแต่งมาก ไม่ไกลกัน มีฝายกักน้ำ เด็กๆ กระโดดน้ำเล่น สนุกสนาน ไม่ไกลกันมีอนุสาวรีย์
“เจ้าฟ้าฮ่ามราชกุมาร คับ เล่ากันว่าท่านเป็นต้นวงศ์เจ้าผู้ครองเมืองลับแล”
“เมืองไทย มีอนุสาวรีย์แบบนี้ เกือบทุกที่ เป็นเรื่องเล่า ตำนาน ผูกคนในท้องถิ่นเข้าไว้ด้วยกัน ชาวบ้านก็จะมีความรัก ความผูกพัน กับชุมชนของตัวเอง เป็นวิธีการสร้างชุมชนให้เข้มแข็ง”
“คุณนวลพูดอะไรๆ เป็นงานเป็นการไปหมดเลยครับ”
จันนวลเสหัวเราะไป “นี่ละค่ะ นิสัยแบบเยอรมัน คงติดมาตั้งแต่ตอนเรียน อะไรๆ ต้องอธิบายให้เป็นวิชาการ”
บ่ายคล้อย กรันขับรถพาจันนวลไป บ้านดาราตามแผนที่วางไว้ ตะวันอ่อนแสงลงมากแล้ว บ้านดาราวันนี้ เงียบสงบ แม้จะเป็นชุมทางรถไฟ แต่กลับไม่คึกคัก เพราะสายสวรรคโลกเดินรถเพียงเที่ยวเดียวต่อวัน
“ตอนผมเด็กๆ หากจะเที่ยวตลาด ต้องไปท่าเสาครับ ขึ้นไปอีกหน่อย ตรงนั้นคึกคัก สมัยก่อนจะมี รถไฟท้องถิ่นวิ่ง สามเที่ยว สวรรคโลก - บ้านดารา ขนถ่ายพืชไร่กัน ไปกรุงเทพบ้าง ไปลาวบ้าง พอมีเขื่อนก็เซาไป อันนี้แม่เล่านะครับ ผมก็เกิดไม่ทัน”
สะพานปรมินทร์ในวันนี้ ดูแปลกตาไปจากในรูปที่จันนวลเคยเห็น
“ที่บ้านคุณทวด มีรูปสะพานปรมินทร์ แต่ไม่เหมือนที่เห็นอยู่นี่ ค่ะ”
“ครับ ของเดิมถูกระเบิดตอนสงครามโลกครับ อย่างที่เคยเล่าให้ฟัง ทิ้งอยู่หลายรอบ แต่ไม่โดนจังๆ ปีก่อนสงครามเลิก ร้อยมาเป็นพวง ตูมเดียวหักครึ่งท่อนเลยครับ รู้สึกจะเป็นวันคริสต์มาสด้วย”
แม้รูปทรงจะเปลี่ยนไป ทว่าสะพานปรมินทร์ยังทำหน้าที่เชื่อมแผ่นดินเมืองเหนือ เข้ากับล้านนา น้ำน่านไม่เชี่ยวแรง อย่างที่คุณทวดบรรยายไว้ คงเป็นด้วยเขื่อนใหญ่ที่กั้นกักน้ำสำหรับฤดูแล้ง ทว่าไหลเอื่อยๆ เรื่อยๆ ทำให้สะพานปรมินทร์ดูอ่อนหวานขึ้น
“ดูคุณนวลจะชอบสะพานนี้อยู่มากนะครับ”
“ค่ะ พอดี ได้อ่านผ่านตามาว่า คุณทวด ท่านเจ้าคุณใหญ่มีส่วนในการสร้างทางรถไฟสายเหนือนี่ สะพานนี้เป็น “ความท้าทาย” มากในสมัยนั้น หากจำไม่ผิด วิศวกรชาวเยอรมันเป็นคนออกแบบ ควบคุมการก่อสร้างค่ะ” จันนวลยังไม่อยากเปิดเผยเรื่องบันทึกของพระยาสวรรครักษราชโยธินให้กรันรู้ อยากคุยกับนัยน์ให้ได้ข้อมูลที่แม่นยำเสียก่อน
“ความรู้ดีจังเลยครับ อ่านหนังสือวันละกี่เล่มครับนี่”
“อ่านไปเรื่อย เรียนภาษาก็ต้องอ่านมากเป็นธรรมดา ไมใช่หรือคะ”
ก่อนลงจากรถ กรันจูบจันนวลเบาๆ ที่ริมฝีปาก จันนวลจูบกลับ ไม่ได้เขินอาย
“แล้วพบกันนะคะ วันนี้ขอตัวก่อน”
สายตาอาลัยอาวรณ์และหัวใจที่เต้นแรงทำให้จันนวลรู้สึกอบอุ่น การไม่บังคับ ผูกมัดด้วยกฎเกณฑ์ทางสังคม จะทำให้ความสัมพันธ์ยาวนาน ไม่ตึงเกินไป ทว่าไม่หย่อนเกินไป
ค่ำลง นายมั่นตามตะเกียงน้ำมันก๊าดแบบเก่า ตามทางเดินขึ้นตึกใหญ่
“ไล่ยุง แมลง งู ดีนักล่ะครับ งูไม่ชอบกลิ่นน้ำมันก๊าด ก็จะไม่มาแถวนี้ ผมให้ช่างมาสะเดาะกุญแจแล้วนะครับ พ่นน้ำมันหน่อย ก็หายฝืด ไขได้ตามปกติ ผมก็ว่ากุญแจไม่น่าจะหาย คุณหอมท่านเก็บอย่างดีทุกดอก ทุกพวง” นายมั่นเอ่ย
โต๊ะทำงานท่านเจ้าคุณใหญ่ ดูสงบนิ่ง คืนเดือนหงาย แสงจันทร์จะสาดเข้าทางหน้าต่างโต๊ะทำงานพอดี ไล่มดไป จุดตะเกียงเสียหน่อยก็คงนั่งทำงานได้ โคมไฟตราเยอรมัน ใช้กับหลอดไฟสมัยใหม่ได้ดี ข้างขวา มีโต๊ะเล็ก สำหรับวางเครื่องพิมพ์ดีด เทคโนโลยีทันสมัยที่สุดเมื่อกว่า ๑๐๐ ปีมาแล้ว
‘ภาษาเยอรมันเสียด้วย’ หนังสือในตู้ เรียงกันเป็นระเบียบภาษาอังกฤษบ้าง เยอรมันบ้าง วรรณกรรมเอกอย่างเรื่อง เฟาสต์ ของ เกอเธ่ ก็มี หลายเรื่องของชิลเลอร์ ‘รสนิยมคุณทวดนี่ไม่เบาทีเดียว’ จันนวลหลงใหลปกหนังสืออย่างโบราณมาเนิ่นนาน จึงค่อยหยิบมาเปิดดูทีละเล่มๆ ส่วนมากเป็นวรรณกรรมยุโรปต่างๆ คู่มือเรียนภาษาเยอรมัน และภาษาอังกฤษ พลันสังเกตว่ามีกล่องอะไร ทรงยาว วางซ่อนอยู่หลังแถวหนังสือ จันนวลค่อยๆ หยิบหนังสือออกมาทีละเล่ม จนสามารถหยิบเอากล่องยาวออกมาได้ ตามเดิม
‘ต้องไม่ใจร้อน พรุ่งนี้เช้าจะทำความสะอาด และเปิดกล่อง’
Comments